Ömür Kılıçaslan’ın hatıralarıyla
Tutunun çocuklar, dirseklerimiz kayıyor
Annelerin gözyaşlarında arkadaşları olanlar bilirler
Bir gün akşam olmuyorsa, ay da dolduramıyordur boşluğu, sonunda ve hep sonunda
İyiler bizi terk eder, sonunda ve hep sonunda, yerçekimsiz bir şarkı…
Tiz cargahla havalanan o kuşlar nasıl konuşursa, susarak
Duyarız ya. Ağlamazdan gelmeye en hariç şeydir bazen o, ulu,
Sessizlik. Tavan arasına çıkarken varılan Çin. Sanki bir fotoğrafta
Sesleniyor arkadaşlar arkadaşlar arkadaşlar ömür
İnsan ölüyor çok fazla yalnızlıkta, susmuyor kendine konuşmaları,
Sanki sağır olacağız da bir daha hiç annelerimizi duyamayacağız, sanki
Hatırlamaya çalışmıyor muyuz annelerimizi, arkadaşımız da annemizdir, hatırlanırsa
İnsan çok fazla ölmüyor aslında, bunlar rüyaysa, uyanamıyorsa ya da
Ali Aydemir
