TAHTA BOŞ

bugün dünyanın tepesinden düştüm en boş’a

unutulan bütün dillerde süzülerek

düşmek büyürken unuttuğum bir şeydi bulunca sevindim yerde

babam bir balkondu annem bir ev ben bir sarmaşık

herkes kadar marifetliydim herkes kadar çocuk 

herkes kadar unuturdum ve hatırlardım herkes kadar

anne beni okula göndermesene

sana bir oğul olayım bir kız çocuğu ya da

akşam sofralarında yoldaş anne babam geldi mi?

o duvarı ben yazıladım

ben kafa tuttum devlete

ben haykırdım arkadaşlara haydi haydi!

o duvar yok artık

o arkadaşlar

o devlet bile yok yerinde

düşmek boş bir ev demek 

boş bir sokak, boş bir kitap

tahta boşa düşen ilk yağmur ilk gözyaşı 

bugün dünyanın en tepesinde gördüm:

büyürken insan daha bi çocuk olurmuş,

düşünce sığmazmış pantolon ceplerine 

Ali Aydemir